African way of travelling
Blijf op de hoogte en volg Chantal
09 September 2014 | Malawi, Malosa
Bobo!
Ik ben in Malawi! Ik heb een computer gevonden, dus de hoogte tijd voor mijn eerste verhaal. Al wil ik nog even met mijn Malawi verhalen wachten, omdat mijn heenreis een verhaal opzich is.
Vrijdagochtend: de ochtend voor vertrek. Lekker uitgeslapen ging ik mijn dagelijkse dingentjes doen: douchen, ontbijten, internet checken voor het laatste nieuws. Nog even naar de site van Schiphol voor een up-to-date vluchtcheck. En daar begint het verhaal. Schiphol Frankfurt: CANCELLED. Hartslag omhoog en nogmaals goed kijken, ja hoor het stond er echt. Lufthansa was in staking.
Ik snel naar D-reizen en Willem in de tussentijd naar andere vluchtopties zoeken. Willem vond een hoop alternatieven, maar Lufthansa bood er maar twee. Of binnen een half uur de metro pakken en vliegen via een andere route of de trein pakken. Aangezien ik mijn backpack nog in moest pakken werd het de trein.
Snel mijn tas ingepakt terwijl Willem nog de laatste boodschapjes op zuidplein ging halen. De tijd vloog voorbij, want al snel moesten we naar de metro. Door het gehaast heb ik helaas niet alles in kunnen pakken, maar de basis heb ik.
Met een brok in mijn keel Willem uitgezwaaid op Utrecht en mijn duitse treinavontuur kon beginnen. Dit viel niet tegen. Na een half uurtje was de adrelaline weer uit mijn lichaam en begon ik te genieten van het Duitse uitzicht. Ik had leuk gezelschap van een Duitse oude man met Afrika ervaring wat voor voldoende gespreksstof zorgde. De treinreis vloog hierdoor voorbij en voor ik het wist stond ik al op Frankfurt airport. Na wat zoekwerk had ik mijn backpack ingeleverd, boardingcard bij de hand en stond ik bij de juiste gate. Aangezien mijn aansluiting vrij krap was kon ik direct boarden.
Mijn nachtvlucht was interessant te noemen. Ik zat in een mega vliegtuig van 2 verdiepingen. Prima plekje bij het raam met naast me een lege stoel, ideaal. Ik raakte al snel aan de praat met de vrouw die daarnaast zat. Zij was een (zwarte) Nanny uit Zimbabwe. Het (blanke) gezin waarvoor zij werkte zat in de rij daarnaast. Een beetje bazige moeder met 3 jonge kinderen die, zodra ze vervelend gingen doen, haar kinderen graag aan Nanny Betsy gaf. Daardoor kwam al snel de baby van het gezin tussen ons in zitten. Al kan ik beter zeggen half op mijn schoot. Normaal gesproken zou ik het vreselijk vinden, maar nu moest ik vooral lachen om de hele situatie. De stewardessen dachten dat het mijn kind was waardoor ik alle snacks e.d. dubbel kreeg. Ook moest ik mijn hartverscheurende “The Fault in our stars” film een paar keer herstarten doordat baby lief continue mijn schermpje zat te drukken. Na het avondeten met moeite voor mezelf gehouden te hebben ging de baby gelukkig slapen. Daarvoor in de plaats kwam haar grotere zus van ong. 5 jaar naast ons slapen. Niet veel beter, want ik voelde regelmatig haar voetjes tegen mij aan. Halverwege de nacht voelde haar voetjes wel heel harig aan. Toen ik even keek zag ik dat de Nanny half met haar hoofd op mijn schoot lag. Dit zorgde voor een grijns op mijn gezicht. Jullie kunnen je wel voorstellen dat ik maar matig heb geslapen. Maar dat maakte voor mijn humeur niet uit: ik was al lang blij dat ik het vliegtuig gehaald had. Achteraf was ik nog blijer toen ik hoorde dat twee andere vrijwilligers van Jan hetzelfde probleem hadden gehad. Eentje zat vast op London en de ander vloog een dag later pas.
Na een krappe overstap op Johannesburg en een korte vlucht was ik dan eindelijk in Malawi. Het uitzicht vanuit het vliegtuig tijdens de landing was Afrikaans mooi. Rode, droge aarde met her en der een hutje met een dak van stro. Dat het stoffig was merkte we direct na het uitstappen. Terwijl ik in de rij stond voor de Ebola check werd ik bedolven onder een dikke laag stof van een opstijgend vliegtuig. Na zo’n 10 minuten stond ik al weer aan de andere kant van het vliegveld, waar Azungu Jan me op stond te wachten. Nu kon het Malawi avontuur echt beginnen!
Tionana!
Chantal.
Ik ben in Malawi! Ik heb een computer gevonden, dus de hoogte tijd voor mijn eerste verhaal. Al wil ik nog even met mijn Malawi verhalen wachten, omdat mijn heenreis een verhaal opzich is.
Vrijdagochtend: de ochtend voor vertrek. Lekker uitgeslapen ging ik mijn dagelijkse dingentjes doen: douchen, ontbijten, internet checken voor het laatste nieuws. Nog even naar de site van Schiphol voor een up-to-date vluchtcheck. En daar begint het verhaal. Schiphol Frankfurt: CANCELLED. Hartslag omhoog en nogmaals goed kijken, ja hoor het stond er echt. Lufthansa was in staking.
Ik snel naar D-reizen en Willem in de tussentijd naar andere vluchtopties zoeken. Willem vond een hoop alternatieven, maar Lufthansa bood er maar twee. Of binnen een half uur de metro pakken en vliegen via een andere route of de trein pakken. Aangezien ik mijn backpack nog in moest pakken werd het de trein.
Snel mijn tas ingepakt terwijl Willem nog de laatste boodschapjes op zuidplein ging halen. De tijd vloog voorbij, want al snel moesten we naar de metro. Door het gehaast heb ik helaas niet alles in kunnen pakken, maar de basis heb ik.
Met een brok in mijn keel Willem uitgezwaaid op Utrecht en mijn duitse treinavontuur kon beginnen. Dit viel niet tegen. Na een half uurtje was de adrelaline weer uit mijn lichaam en begon ik te genieten van het Duitse uitzicht. Ik had leuk gezelschap van een Duitse oude man met Afrika ervaring wat voor voldoende gespreksstof zorgde. De treinreis vloog hierdoor voorbij en voor ik het wist stond ik al op Frankfurt airport. Na wat zoekwerk had ik mijn backpack ingeleverd, boardingcard bij de hand en stond ik bij de juiste gate. Aangezien mijn aansluiting vrij krap was kon ik direct boarden.
Mijn nachtvlucht was interessant te noemen. Ik zat in een mega vliegtuig van 2 verdiepingen. Prima plekje bij het raam met naast me een lege stoel, ideaal. Ik raakte al snel aan de praat met de vrouw die daarnaast zat. Zij was een (zwarte) Nanny uit Zimbabwe. Het (blanke) gezin waarvoor zij werkte zat in de rij daarnaast. Een beetje bazige moeder met 3 jonge kinderen die, zodra ze vervelend gingen doen, haar kinderen graag aan Nanny Betsy gaf. Daardoor kwam al snel de baby van het gezin tussen ons in zitten. Al kan ik beter zeggen half op mijn schoot. Normaal gesproken zou ik het vreselijk vinden, maar nu moest ik vooral lachen om de hele situatie. De stewardessen dachten dat het mijn kind was waardoor ik alle snacks e.d. dubbel kreeg. Ook moest ik mijn hartverscheurende “The Fault in our stars” film een paar keer herstarten doordat baby lief continue mijn schermpje zat te drukken. Na het avondeten met moeite voor mezelf gehouden te hebben ging de baby gelukkig slapen. Daarvoor in de plaats kwam haar grotere zus van ong. 5 jaar naast ons slapen. Niet veel beter, want ik voelde regelmatig haar voetjes tegen mij aan. Halverwege de nacht voelde haar voetjes wel heel harig aan. Toen ik even keek zag ik dat de Nanny half met haar hoofd op mijn schoot lag. Dit zorgde voor een grijns op mijn gezicht. Jullie kunnen je wel voorstellen dat ik maar matig heb geslapen. Maar dat maakte voor mijn humeur niet uit: ik was al lang blij dat ik het vliegtuig gehaald had. Achteraf was ik nog blijer toen ik hoorde dat twee andere vrijwilligers van Jan hetzelfde probleem hadden gehad. Eentje zat vast op London en de ander vloog een dag later pas.
Na een krappe overstap op Johannesburg en een korte vlucht was ik dan eindelijk in Malawi. Het uitzicht vanuit het vliegtuig tijdens de landing was Afrikaans mooi. Rode, droge aarde met her en der een hutje met een dak van stro. Dat het stoffig was merkte we direct na het uitstappen. Terwijl ik in de rij stond voor de Ebola check werd ik bedolven onder een dikke laag stof van een opstijgend vliegtuig. Na zo’n 10 minuten stond ik al weer aan de andere kant van het vliegveld, waar Azungu Jan me op stond te wachten. Nu kon het Malawi avontuur echt beginnen!
Tionana!
Chantal.
-
09 September 2014 - 21:25
Foos:
Veel plezier Chantal. Erg leuk om jou ervaringen te lezen.
Groetjes,
Foos -
09 September 2014 - 22:32
Gerda:
Hi Chantal,
Gelukkig alles gehaald en ik moest vreselijk lachen om je reisverhaal! Ik zag het helemaal voor me. Ben benieuwd naar de rest van je verhalen! Ben je al geland in je hoofd? Good luck, Gerda -
09 September 2014 - 22:58
Irene :
Goed gedaan hoor. Je fikst het toch maar weer even! Heel veel plezier. Liefs, Ireen -
10 September 2014 - 11:24
Sofie:
Hoi Schat,
Wat een hilariteit in dat vliegtuig, we zien het helemaal voor ons. Dat was al een beleving op zich.
Willem heeft ons op de hoogte gehouden van je vlucht en aankomst en dat was geruststellend.
Lief van Willem. We kijken nu al uit naar je volgende verhaal.
Dikke kus van sofie en leen. -
10 September 2014 - 21:51
Jan Apperloo:
Gelukkig ben je aangekomen. Leuke ervaringen in het vliegtuig en al een mooi verhaal over je eerste indrukken.
Succes Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
