De community's
Blijf op de hoogte en volg Chantal
20 September 2014 | Malawi, Malosa
Bobo!
Na een week vol voorbereidingen kon het bezoeken van de community's beginnen. We hebben tot nu toe 5 locaties bezocht met in totaal 13 verschillende community's. De reacties uit de dorpjes zijn erg leuk. Ik zal proberen een beeld te schetsen van hoe zo’n bezoek eraan toe gaat.
De eerste uitdaging is om iedereen die mee moet present te hebben. In totaal vertrekken we met 6 personen uit het ziekenhuis: Kennedy, Noor, Clinical Officer (soort arts), verpleegkundige, medewerker van Health Education afdeling en ik. Om bij de dorpjes te komen hebben we 3 motors tot beschikking. Tot nu toe is er elke dag wel 1 die het niet doet. Denk aan lekke band, pech onderweg of lekkende/kapotte onderdelen. Het is dus of met z’n 3en op 1 motor of heen en weer rijden. Ook is het niet altijd zeker wie er kan rijden, aangezien er, naast Noor, Kennedy en ik, steeds ander personeel meegaat. Noor krijgt met die reden een spoedcursus motorrijden. Zelf zie ik hier teveel gevaren in, dus laat ik dit onderdeel even achterwegen.
Tegen de tijd dat we in de dorpjes aankomen zijn we al zo’n uur verder. Hier wachten de kinderen, dorpshoofden en dramagroep ons op. De bijeenkomst begint onofficieel met dansen en zingen. De dramagroep maakt een grote kring met alle kinderen en begint dat te zingen en te dansen. Al snel doen alle kinderen mee en laten ze, midden in de kring, zien hoe goed ze met hun heupen kunnen draaien. Uiteraard konden Noor en ik hierin niet achterblijven, wat elke keer weer zorgt voor een hoop lachende kinderen. Door al het herrie wat wij maken komen steeds meer dorpsbewoners erbij zitten en vormt er zo een grote groep, hierdoor valt de opkomst tot nu toe erg mee.
Na dit gezang en gedans is het tijd voor het officiële stuk. We beginnen de bijeenkomst met een gezamenlijk gebed. Hierna worden de mensen die op een stoel zitten voorgesteld, dat zijn de dorpshoofden en wij 6 leden uit het ziekenhuis. Het ijs wordt gebroken door een komisch stukje van de dramagroep. Na dit zijn Noor en ik aan de beurt met onze toespraak. Hierin vertellen we wie wij zijn, wat het project inhoudt en waarom dit zo belangrijk is. Dit alles wordt vertaald in het Chichewa, aangezien de mensen uit het dorp zeer matig Engels kunnen. Het programma is erg afwisselend met verschillende sprekers en grappige stukjes van de toneelgroep. Ondanks dat alles in het Chichewa is, is het nog best goed te volgen. De dramagroep is erg goed en zorgt voor een hoop blije gezichtjes. Al hun stukjes gaan over zuurstof en/of neusmaagsondes en maakt dat onze boodschap nog beter aankomst. Daarnaast zijn er informatieve praatjes door de clinical officer (soort arts), verpleegkundige en Kennedy. Door de interactie met de mensen uit het dorp komt nogmaals naar voren hoeveel mensen een verkeerde link naar de dood leggen. Het is de vraag in hoeverre we deze gedachtes kunnen veranderen, maar via dit programma zijn we in ieder geval op de juiste weg.
Het geheel wordt afgesloten met een gebed. Daarna bedanken wij de dorpshoofden en kunnen we terug naar het ziekenhuis. Hier aangekomen is tijd voor de financiële afhandeling. Dit blijft toch wat fout voelen. Het hele project kost veel geld, waardoor ik geregeld met een dikke stapel geld in mijn handen sta. Door de onverwachte extra kosten, hoe kan het ook anders, zitten we al ruim over de begroting heen. Gelukkig hebben we hier van te voren rekening mee gehouden. Doordat we meer geld hebben opgehaald dan verwacht zijn we nog op zoek naar een goede besteding van het “rest geld’”. Aangezien we zien dat veel geld van het ziekenhuis regelrecht verdwijnt, willen we hiervoor iets anders zoeken dan het ziekenhuis zelf. Doordat we hier goed over na willen denken zal dit waarschijnlijk vanuit Nederland gedoneerd worden, tips zijn meer dan welkom.
Tionana!
Chantal
Na een week vol voorbereidingen kon het bezoeken van de community's beginnen. We hebben tot nu toe 5 locaties bezocht met in totaal 13 verschillende community's. De reacties uit de dorpjes zijn erg leuk. Ik zal proberen een beeld te schetsen van hoe zo’n bezoek eraan toe gaat.
De eerste uitdaging is om iedereen die mee moet present te hebben. In totaal vertrekken we met 6 personen uit het ziekenhuis: Kennedy, Noor, Clinical Officer (soort arts), verpleegkundige, medewerker van Health Education afdeling en ik. Om bij de dorpjes te komen hebben we 3 motors tot beschikking. Tot nu toe is er elke dag wel 1 die het niet doet. Denk aan lekke band, pech onderweg of lekkende/kapotte onderdelen. Het is dus of met z’n 3en op 1 motor of heen en weer rijden. Ook is het niet altijd zeker wie er kan rijden, aangezien er, naast Noor, Kennedy en ik, steeds ander personeel meegaat. Noor krijgt met die reden een spoedcursus motorrijden. Zelf zie ik hier teveel gevaren in, dus laat ik dit onderdeel even achterwegen.
Tegen de tijd dat we in de dorpjes aankomen zijn we al zo’n uur verder. Hier wachten de kinderen, dorpshoofden en dramagroep ons op. De bijeenkomst begint onofficieel met dansen en zingen. De dramagroep maakt een grote kring met alle kinderen en begint dat te zingen en te dansen. Al snel doen alle kinderen mee en laten ze, midden in de kring, zien hoe goed ze met hun heupen kunnen draaien. Uiteraard konden Noor en ik hierin niet achterblijven, wat elke keer weer zorgt voor een hoop lachende kinderen. Door al het herrie wat wij maken komen steeds meer dorpsbewoners erbij zitten en vormt er zo een grote groep, hierdoor valt de opkomst tot nu toe erg mee.
Na dit gezang en gedans is het tijd voor het officiële stuk. We beginnen de bijeenkomst met een gezamenlijk gebed. Hierna worden de mensen die op een stoel zitten voorgesteld, dat zijn de dorpshoofden en wij 6 leden uit het ziekenhuis. Het ijs wordt gebroken door een komisch stukje van de dramagroep. Na dit zijn Noor en ik aan de beurt met onze toespraak. Hierin vertellen we wie wij zijn, wat het project inhoudt en waarom dit zo belangrijk is. Dit alles wordt vertaald in het Chichewa, aangezien de mensen uit het dorp zeer matig Engels kunnen. Het programma is erg afwisselend met verschillende sprekers en grappige stukjes van de toneelgroep. Ondanks dat alles in het Chichewa is, is het nog best goed te volgen. De dramagroep is erg goed en zorgt voor een hoop blije gezichtjes. Al hun stukjes gaan over zuurstof en/of neusmaagsondes en maakt dat onze boodschap nog beter aankomst. Daarnaast zijn er informatieve praatjes door de clinical officer (soort arts), verpleegkundige en Kennedy. Door de interactie met de mensen uit het dorp komt nogmaals naar voren hoeveel mensen een verkeerde link naar de dood leggen. Het is de vraag in hoeverre we deze gedachtes kunnen veranderen, maar via dit programma zijn we in ieder geval op de juiste weg.
Het geheel wordt afgesloten met een gebed. Daarna bedanken wij de dorpshoofden en kunnen we terug naar het ziekenhuis. Hier aangekomen is tijd voor de financiële afhandeling. Dit blijft toch wat fout voelen. Het hele project kost veel geld, waardoor ik geregeld met een dikke stapel geld in mijn handen sta. Door de onverwachte extra kosten, hoe kan het ook anders, zitten we al ruim over de begroting heen. Gelukkig hebben we hier van te voren rekening mee gehouden. Doordat we meer geld hebben opgehaald dan verwacht zijn we nog op zoek naar een goede besteding van het “rest geld’”. Aangezien we zien dat veel geld van het ziekenhuis regelrecht verdwijnt, willen we hiervoor iets anders zoeken dan het ziekenhuis zelf. Doordat we hier goed over na willen denken zal dit waarschijnlijk vanuit Nederland gedoneerd worden, tips zijn meer dan welkom.
Tionana!
Chantal
-
20 September 2014 - 19:11
Eline:
Hoi Chantal,
Wat leuk zeg om te lezen dat je een nieuwe reis bent begonnen! In Suriname vond ik je verhaal al zo mooi over hoe je een eigen poli had opgezet, maar dit vind ik erg bijzonder en vooral heel leuk om te lezen!
Keep up the good work!
Liefs, Eline
bigi brasa! -
20 September 2014 - 22:17
Sofie:
Hoi Chantal,
we zijn weer thuis en hebben al je verhalen gelezen en vinden ze heel interessant.
Ook heel leerzaam. Leuk om te lezen dat je dan iedereen interviewde, familie en medisch
Personeel. Erg ook dat de directeur overleden is net nu jij daar bent, was hij ziek?
Veel liefs schat van leen en sofie.
-
20 September 2014 - 22:20
Irene:
He zuster Chantal,
Wat schrijf je weer mooie verhalen Tje dit is ook wel een enorme ervaring, gaaf hoor.
Klinkt goed allemaal. En nu maar hopen dat de mensen echt een beetje minder bang voor neus en maagsondes zijn geworden. Succes he. Liefs, Ireen -
26 September 2014 - 02:35
Ina:
Moni Chantal!
Wat goed, dat je zulke beeldende verhalen schrijft. Ik zie het helemaal voor me. Ik ben echt benieuwd of de associaties, die de Malawianen met een neus/maagsonde hebben een beetje veranderd kunnen worden. Fijn, dat die dramagroep zo goed is. Dat helpt enorm. En dan het afscheid van de directeur. Ik kan me voorstellen, dat dat heel indrukwekkend en bijzonder was.
Voor het motorrijden zou ik wel over willen komen:-).
Heel veel succes hoor. En ook genieten. Tsalani bwino. Liefs, Ina. -
01 Oktober 2014 - 16:42
Volkert:
Hallo Chantal, tot nu toe alles gelezen vindt het toch spannend en je bent zo heel ver weg.
Let goed op je eten en doe de groetjes aan je collega's.
Dikke kus Volkert.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
