A typical day
Door: Chantal
Blijf op de hoogte en volg Chantal
14 Oktober 2014 | Malawi, Zomba
Bobo!
Inmiddels is het project afgerond en ben ik samen met Leonie al weer ruim anderhalve week op reis. Na een mooie bergtocht in Malawi zijn we naar Zambia getrokken. We hebben het schitterende South Luanga National Park bezocht met heel veel dieren en zitten nu in Livingstone vlakbij de Victoria Falls. Daarover later meer. Ik had nog een verhaal liggen over een standaard dag tijdens het project. Helaas kon ik eerder dit verhaal niet op internet zetten door de slechte verbinding in het bibliotheekje van het ziekenhuis.
‘s Ochtends om zeven uur wordt ik wakker van mijn wekker, mits de honden, apen of hanen mij nog niet gewekt hebben. Met een slaperig hoofd trek ik mijn kleding aan. Afhankelijk van het ochtendprogramma is dit een wit uniform of een T-shirt met lange rok. Heel af en toe start ik mijn dag in sportkleding voor een mini-bootcamp met Noor. Na een gezamenlijk ontbijt loop ik samen met Noor richting het kantoor van Kennedy. De helft van de tijd is hij er nog niet en wachten we rustig in het zonnetje op hem. In de tussentijd maken we standaard praatjes met het personeel. “ Masuka Bwanji?” “Basuka Bwino, Kaya Inu?” (How are you? I’m fine, and you?). In het begin had ik wat moeite met het onthouden van de basiswoordjes Chichewa, maar door het dagelijks gebruik zit het er onderhand aardig in. Het is hier namelijk gebruikelijk om iedereen op straat te groeten met de vraag hoe het met ze gaat.
Ons ochtendprogramma is tot nu toe erg wisselend. We hebben veel meegekeken en geholpen op de Public Health afdelingen van het ziekenhuis. Denk aan poli’s zoals HIV, TB, zwangeren, vaccinatie en familie planning (anticonceptie voorlichting). Sommige ochtenden mochten we mee met kook demonstraties buiten het ziekenhuis. Dit is een lopend project van Kennedy. Na het ochtendprogramma hebben we een lange pauze van twaalf tot twee. Door de hitte heeft iedereen een soort van siësta. Al zijn er wel uitzonderingen. Als er nog mensen op je poli of er nog ander werk is wat gedaan moet worden werk je gewoon door. Met die reden heeft Kennedy eerder geen lunchpauzes dan wel. Wat dat betreft valt mij op dat Malawianen alles behalve lui zijn. Ze doen wat gedaan moet worden en werken door waar nodig. Eerlijk gezegd had ik dit van te voren niet verwacht, een vooroordeel waar ik op terug moet komen.
Na de lange lunchpauze is het tijd om naar de communities te gaan, zie mijn eerdere stukjes. Rond zonsondergang zijn we weer terug in Malosa. Met een beetje geluk kunnen we nog net in het licht teruglopen en zijn de boodschappen voor het avondeten al gehaald. Dit is niet altijd het geval, dus het komt nog wel eens voor dat we in het donker naar de markt moeten. Best lastig inkopen doen aangezien je niet goed kunt zien welke producten er op de grond liggen en welke briefjes geld je in je handen hebt.
Aangezien we rond Hollandse etenstijd terug zijn, beginnen we vaak direct met koken. Ik moet zeggen dat we hierin steeds creatiever worden. Elke dag eten we iets anders, wat al een uitdaging op zich is gezien het minimum aan ingrediënten. Een groot voordeel hierin is het ruime aanbod van kruiden die de vorige bewoners hebben laten liggen. Zelfs speculaaskruiden zijn aanwezig. Voordat we de kruiden gebruiken controleren we eerst of er geen dode kakkerlakken inzitten. Geen overbodige actie, want ze zitten er regelmatig in. Ook het eten moet je extra controleren, want hier willen ook nog wel eens beestjes uit komen. Laatst was ik zoete aardappelen aan het snijden en toe zat er een mega beest in. Dit stuk heb ik vervolgens maar aan de apen gegeven. Nu gruwelen jullie vast bij deze gedachte. Niet alles is vies en vol met beestjes. Laatst hebben we een heerlijke banencake gemaakt, dus zo slecht hebben we het nog niet.
Na het eten is het tijd voor de abb-challenge, dit is een programmaatje waarin je, opbouwend, elke dag wat buikspieroefeningen doet. Iets wat erg komisch is om met elkaar te doen. Voordat we klaar gaan liggen checken we eerst of er geen kakkerlakken of ander ongedierte rondlopen, aangezien de kans hierop vrij groot is. “Gelukkig” zitten de meeste kakkerlakken in de keuken en niet zozeer in de woonkamer, dus vaak valt het mee.
Na dit alles is het tijd voor een welverdiende “ douche” . Ofwel eerst water koken en dan in de emmer doen om vervolgens dit met een kleiner bekertje over je heen te gooien. Dit alles kost best wat tijd, want vaak is er minimaal of zelfs geen water en duurt het erg lang voordat het water een beetje opgewarmd is. Het wassen van mijn haar is hierdoor een uitdaging op zich geworden. Door al het stof lijkt mijn haar minder snel vettig te worden, waardoor het lukt om mijn haar nog maar eens in de drie tot max. vier dagen te wassen. Ik zal het er maar mee moeten doen.
Als er nog tijd over is probeer ik nog eventjes langs de bieb te lopen om te kijken of ik een stukje op mijn webblog kan zetten. Het typen van het verhaal is geen probleem. Echter het online zetten ervan wel. Internet is erg traag en werkt soms eerder niet dan wel. Meestal ben ik een stukje aan het schrijven en probeer ik in de tussentijd het internet uit. Dit houdt in herhaaldelijk op F5 drukken en hopen dat hij de site pakt. Na een uur typen is dit meestal niet het geval en kan ik de volgende dag terugkomen om het nogmaals te proberen. Enigszins frustrerend. Maar zo lang ik het kan combineren met het schrijven van stukjes blijft ik koppig op F5 drukken.
Na dit alles is het al weer bedtijd. Aangezien het hier vroeg licht en donker is, staan mensen vroeg op en gaan ook weer vroeg naar bed. Vaak zijn rond tien uur de lichten bij ons uit en ligt iedereen in bed nog een boekje te lezen. Klaar voor een volgende dag.
Tionana!
Chantal
Inmiddels is het project afgerond en ben ik samen met Leonie al weer ruim anderhalve week op reis. Na een mooie bergtocht in Malawi zijn we naar Zambia getrokken. We hebben het schitterende South Luanga National Park bezocht met heel veel dieren en zitten nu in Livingstone vlakbij de Victoria Falls. Daarover later meer. Ik had nog een verhaal liggen over een standaard dag tijdens het project. Helaas kon ik eerder dit verhaal niet op internet zetten door de slechte verbinding in het bibliotheekje van het ziekenhuis.
‘s Ochtends om zeven uur wordt ik wakker van mijn wekker, mits de honden, apen of hanen mij nog niet gewekt hebben. Met een slaperig hoofd trek ik mijn kleding aan. Afhankelijk van het ochtendprogramma is dit een wit uniform of een T-shirt met lange rok. Heel af en toe start ik mijn dag in sportkleding voor een mini-bootcamp met Noor. Na een gezamenlijk ontbijt loop ik samen met Noor richting het kantoor van Kennedy. De helft van de tijd is hij er nog niet en wachten we rustig in het zonnetje op hem. In de tussentijd maken we standaard praatjes met het personeel. “ Masuka Bwanji?” “Basuka Bwino, Kaya Inu?” (How are you? I’m fine, and you?). In het begin had ik wat moeite met het onthouden van de basiswoordjes Chichewa, maar door het dagelijks gebruik zit het er onderhand aardig in. Het is hier namelijk gebruikelijk om iedereen op straat te groeten met de vraag hoe het met ze gaat.
Ons ochtendprogramma is tot nu toe erg wisselend. We hebben veel meegekeken en geholpen op de Public Health afdelingen van het ziekenhuis. Denk aan poli’s zoals HIV, TB, zwangeren, vaccinatie en familie planning (anticonceptie voorlichting). Sommige ochtenden mochten we mee met kook demonstraties buiten het ziekenhuis. Dit is een lopend project van Kennedy. Na het ochtendprogramma hebben we een lange pauze van twaalf tot twee. Door de hitte heeft iedereen een soort van siësta. Al zijn er wel uitzonderingen. Als er nog mensen op je poli of er nog ander werk is wat gedaan moet worden werk je gewoon door. Met die reden heeft Kennedy eerder geen lunchpauzes dan wel. Wat dat betreft valt mij op dat Malawianen alles behalve lui zijn. Ze doen wat gedaan moet worden en werken door waar nodig. Eerlijk gezegd had ik dit van te voren niet verwacht, een vooroordeel waar ik op terug moet komen.
Na de lange lunchpauze is het tijd om naar de communities te gaan, zie mijn eerdere stukjes. Rond zonsondergang zijn we weer terug in Malosa. Met een beetje geluk kunnen we nog net in het licht teruglopen en zijn de boodschappen voor het avondeten al gehaald. Dit is niet altijd het geval, dus het komt nog wel eens voor dat we in het donker naar de markt moeten. Best lastig inkopen doen aangezien je niet goed kunt zien welke producten er op de grond liggen en welke briefjes geld je in je handen hebt.
Aangezien we rond Hollandse etenstijd terug zijn, beginnen we vaak direct met koken. Ik moet zeggen dat we hierin steeds creatiever worden. Elke dag eten we iets anders, wat al een uitdaging op zich is gezien het minimum aan ingrediënten. Een groot voordeel hierin is het ruime aanbod van kruiden die de vorige bewoners hebben laten liggen. Zelfs speculaaskruiden zijn aanwezig. Voordat we de kruiden gebruiken controleren we eerst of er geen dode kakkerlakken inzitten. Geen overbodige actie, want ze zitten er regelmatig in. Ook het eten moet je extra controleren, want hier willen ook nog wel eens beestjes uit komen. Laatst was ik zoete aardappelen aan het snijden en toe zat er een mega beest in. Dit stuk heb ik vervolgens maar aan de apen gegeven. Nu gruwelen jullie vast bij deze gedachte. Niet alles is vies en vol met beestjes. Laatst hebben we een heerlijke banencake gemaakt, dus zo slecht hebben we het nog niet.
Na het eten is het tijd voor de abb-challenge, dit is een programmaatje waarin je, opbouwend, elke dag wat buikspieroefeningen doet. Iets wat erg komisch is om met elkaar te doen. Voordat we klaar gaan liggen checken we eerst of er geen kakkerlakken of ander ongedierte rondlopen, aangezien de kans hierop vrij groot is. “Gelukkig” zitten de meeste kakkerlakken in de keuken en niet zozeer in de woonkamer, dus vaak valt het mee.
Na dit alles is het tijd voor een welverdiende “ douche” . Ofwel eerst water koken en dan in de emmer doen om vervolgens dit met een kleiner bekertje over je heen te gooien. Dit alles kost best wat tijd, want vaak is er minimaal of zelfs geen water en duurt het erg lang voordat het water een beetje opgewarmd is. Het wassen van mijn haar is hierdoor een uitdaging op zich geworden. Door al het stof lijkt mijn haar minder snel vettig te worden, waardoor het lukt om mijn haar nog maar eens in de drie tot max. vier dagen te wassen. Ik zal het er maar mee moeten doen.
Als er nog tijd over is probeer ik nog eventjes langs de bieb te lopen om te kijken of ik een stukje op mijn webblog kan zetten. Het typen van het verhaal is geen probleem. Echter het online zetten ervan wel. Internet is erg traag en werkt soms eerder niet dan wel. Meestal ben ik een stukje aan het schrijven en probeer ik in de tussentijd het internet uit. Dit houdt in herhaaldelijk op F5 drukken en hopen dat hij de site pakt. Na een uur typen is dit meestal niet het geval en kan ik de volgende dag terugkomen om het nogmaals te proberen. Enigszins frustrerend. Maar zo lang ik het kan combineren met het schrijven van stukjes blijft ik koppig op F5 drukken.
Na dit alles is het al weer bedtijd. Aangezien het hier vroeg licht en donker is, staan mensen vroeg op en gaan ook weer vroeg naar bed. Vaak zijn rond tien uur de lichten bij ons uit en ligt iedereen in bed nog een boekje te lezen. Klaar voor een volgende dag.
Tionana!
Chantal
-
15 Oktober 2014 - 07:52
Frank:
Heey Chantal,
super leuk de avonturen die je beleefd!!
Geniet er nog maar even van
x Frank -
15 Oktober 2014 - 10:26
Leen:
je hebt weer een mooi stukje geschreven, fijn dat we je gisteren gesproken hebben via skyp.
fotos waren ook aangekomen mooi
dikke kus Leen -
15 Oktober 2014 - 19:29
Irene:
Leuk stukje meis, vooral die kakkerlakken zie ik voor. Brrr. Veel plezier met reizen. -
16 Oktober 2014 - 15:20
Lenie Bakker:
Hoi Chantal,
wat een leuk verhaal,en wat een mooi land.ik moet er niet aan denken al dat ongedierte om mijn heen.BRR.Wat zijn jullie creatief met het koken!
kus tante lenie
-
21 Oktober 2014 - 15:26
Ina:
Ha Chantal, wat een heerlijke verhalen. En zo herkenbaar. Niet vanuit het ziekenhuis, want daar heb ik in Malawi niet gewerkt, maar wel de sfeerbeschrijvingen (wassen, beestjes, kakkerlakken) en zeker de beschrijving van de mensen. Natuurlijk zijn er mensen, die minder hard of niet werken (net als in Nl), maar de meeste Malawianen willen echt vooruit. Wat leuk, dat je er nu ook zoveel foto´s bij kon doen.
Ben benieuwd of het gelukt is met de enveloppen voor de bekenden in Lilongwe.
Liefs, Ina. -
23 Oktober 2014 - 10:19
Margot:
Ha die Chantal, terwijl jij geniet van al wat Afrika te bieden heeft hebben wij hier de eerste
herfststormen al weer achter de rug! Begin deze maand waren Kees en ik een weekje in Renesse
en toen zijn je ouders langsgesjeest, was erg gezellig. Ik geniet van je stukjes en zie gelijkenissen
met de verhalen van Andrea over Zanzibar, dat is trouwens alweer bijna een jaar geleden dat zij
daar was, je ziet hoe snel de tijd gaat dus geniet ervan!
Groetjes en kus van Margot. -
29 Oktober 2014 - 13:37
Sofie:
Hoi Schat,
Leuk wat je daar allemaal meemaakt. Ondertussen is leonie weer terug en willem er met
zijn vader. Alles goed? Veel plezier verder nog en tot gauw weer.
Kus Leen en Sofie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
