Mag ik terug?
Blijf op de hoogte en volg Chantal
23 December 2012 | Nederland, Rotterdam
Op het moment dat ik dit typ heb ik het best zwaar, dat mogen jullie gerust weten. Ik mis de mensen, de zon en de levensstijl enorm. Mijn Suriname avontuur had gerust nog een maandje langer mogen duren, zeker gezien de Surinaamse verhalen over hun decembermaand. Dat het weer gisteren mistroostig vies was hielp ook niet mee. Toch is er een tijd van komen en een tijd van gaan, dus de hoogste tijd om mijn avontuur officieel af te sluiten. En hoe beter dan een laatste berichtje op mijn blog te plaatsen, iets wat ik de laatste tijd behoorlijk heb verwaarloosd.
Sinds mijn laatste berichtje heb ik veel bezoek gehad. Karen en Sanne beten het spits af. Hierna volgde mijn lieve ouders met als finale Willems bezoek. Tussen de bezoeken door zat nog geen dag, vandaar dat het verdacht stil op mijn blog bleef. Hoe stiller het op mijn blog werd, hoe drukker mijn leven in Suriname werd. De tijd is hierdoor voorbij gevlogen.
Van Suriname ga ik de “no spang” levensstijl het meest missen. ’s Middags pitje doen in je hangmat, daarna je plannen voor de avond bedenken en altijd buiten zijn. Ook de Surinaamse uitspraken en logica ga ik missen. Als ik hier nu “a boeng” of “ai boi” roep kijkt iedereen mij raar aan. De “tik ‘m aan” werkt hier ook nog niet echt, want dan krijg ik een boks terug. Ook heb ik me al 2x betrapt op links fietsen, al valt dat hier in Rotterdam niet eens op. Een ander groot gemis is de muziek. Ik mis het dansen erop en het feit dat er altijd wel ergens muziek klinkt. Ook mis ik de Surinamers die met hun zangvogeltje door het leven gaan, zelfs in het ziekenhuis zag ik een personeelslid zijn zangvogeltje mee naar zijn werk nemen. Al zijn zwerfhonden ook toegestaan in het ziekenhuis, dus zo vreemd is dat nog niet. En over het weer wil ik het al helemaal niet hebben, waar is de zon in Nederland gebleven?
Mijn vrijwilligerswerk heb ik met veel overtuiging en liefde afgesloten. Als ik terug kijk op mijn werk ben ik trots. Toen ik in september kwam was er nog niks. Nu is er een echte verpleegkundige polikamer (met computer, telefoon en zelfs een naamplaatje voor Jane). Er zijn vaste afspraken gemaakt over wanneer patiënten op gesprek moeten komen. We nemen hierdoor werk over van artsen en laboranten, die al genoeg aan hun hoofd hebben. Ook is Jane het nieuwe aanspreekpunt voor de patiënt. Ze mogen altijd de polikamer binnenlopen, iets wat ook gebeurd. et grote voordeel is dat patiënten nu goed zijn voorgelicht en er een hoop vragen en angst door ons wordt weggenomen. Vragen die ze aan de arts nooit durfde te stellen. Daarnaast heb ik patiëntenfolders ontwikkeld en heb ik diverse verpleegkundige werkinstructies geschreven zodat alle afspraken ook zwart op wit staan. Ook aan de kleine veranderingen is gedacht, bijvoorbeeld het noteren van alle aanwezige medicatie of het bijhouden een voorraad. Het meest trots ben ik nog op mijn collega Jane. Zij is speciaal aangenomen vanwege mijn komst en gaat vanuit mijn visie verder werken. Ik heb haar mijn kennis over mogen dragen en heb haar in de 2,5 maand enorm zien groeien. Ik heb alle vertrouwen in haar kunnen en ga haar zeker missen.
Met mijn bezoekers heb ik de afgelopen 6 weken veel leuke dingen gedaan. Ik heb geprobeerd ze Suriname te laten zien vanuit mijn ogen. Met die reden stond er voor iedereen een bezoek aan het ziekenhuis gepland. Daarnaast is er veel gegeten (kan ook niet anders) en hebben ze mijn vrienden van daar ontmoet. De tripjes waren wel wisselend, want ja…ik wilde niet steeds hetzelfde uitje doen. Gelukkig lagen de wensen van de bezoekers behoorlijk uiteen, dus dit kwam voor mij perfect uit. De tripjes bestonden o.a. uit de brownsberg, binnenland (water, dorpjes en jungle) en bigi pan. Ik vind het leuk dat ik mijn bezoek een kijkje in mijn Surinaamse leventje heb kunnen geven en weet dat iedereen ervan genoten heeft. Helaas betekende de bezoekjes ook het einde van mijn Suriname tijd, want met mijn laatste lieve bezoeker ben ik mee naar huis gegaan.
Nu ben ik al weer een week terug in ons mooie kikkerlandje. In het begin viel het wennen nog wel mee, ik had genoeg te doen. Zo ben ik week bezig geweest om een selectie te maken van de 7627 foto’s. Ook moest ik nog een negerzoen maken van een meter groot om vervolgens een verlaat Sinterklaasfeestje te vieren. Daarnaast had ik verwacht weer aan het werk te zijn. Niets is minder waar helaas, want mijn MRSA kweken zijn nog niet bekend. Dit betekend nog een week langer thuis zitten. Dit gaf in het begin wel wat meer ruimte om bij te komen, maar ik vind het nu wel genoeg geweest. Ik ben wel weer toe aan een bezig leventje. Dit zorgt ook voor wat meer afleiding, want in mijn hoofd zit ik nu nog half in Suriname. Dit komt ook doordat ik op facebook dagelijks lees wat er zich daar allemaal afspeelt. En ik kan je vertellen dat het best zuur is als je vrienden daar op een wit strand met palmbomen een goed feestje bouwen en ik hier doorweekt op mijn fietsje door een grijs Rotterdam fiets. Ik kan niet wachten tot het hier weer zomer is. Tot die tijd wordt de sauna mijn grootste vriend.
Lieve mensen bedankt voor het volgen van mijn blog. Ik heb genoten van jullie lieve woorden, alleen daarvoor zou ik al nog een keertje zoiets willen doen. Ik heb veel geleerd van mijn tijd in Suriname, vooral te leven in het hier en nu en dat stress vaak overbodig is. Ik hoop dat ik dit gevoel nog even kan vasthouden en een beetje over kan brengen aan jullie. Want onthoudt: Nederlanders hebben de klok, Surinamers hebben de tijd.
Fijne kerst en een no spang 2013!
Chantal
Sinds mijn laatste berichtje heb ik veel bezoek gehad. Karen en Sanne beten het spits af. Hierna volgde mijn lieve ouders met als finale Willems bezoek. Tussen de bezoeken door zat nog geen dag, vandaar dat het verdacht stil op mijn blog bleef. Hoe stiller het op mijn blog werd, hoe drukker mijn leven in Suriname werd. De tijd is hierdoor voorbij gevlogen.
Van Suriname ga ik de “no spang” levensstijl het meest missen. ’s Middags pitje doen in je hangmat, daarna je plannen voor de avond bedenken en altijd buiten zijn. Ook de Surinaamse uitspraken en logica ga ik missen. Als ik hier nu “a boeng” of “ai boi” roep kijkt iedereen mij raar aan. De “tik ‘m aan” werkt hier ook nog niet echt, want dan krijg ik een boks terug. Ook heb ik me al 2x betrapt op links fietsen, al valt dat hier in Rotterdam niet eens op. Een ander groot gemis is de muziek. Ik mis het dansen erop en het feit dat er altijd wel ergens muziek klinkt. Ook mis ik de Surinamers die met hun zangvogeltje door het leven gaan, zelfs in het ziekenhuis zag ik een personeelslid zijn zangvogeltje mee naar zijn werk nemen. Al zijn zwerfhonden ook toegestaan in het ziekenhuis, dus zo vreemd is dat nog niet. En over het weer wil ik het al helemaal niet hebben, waar is de zon in Nederland gebleven?
Mijn vrijwilligerswerk heb ik met veel overtuiging en liefde afgesloten. Als ik terug kijk op mijn werk ben ik trots. Toen ik in september kwam was er nog niks. Nu is er een echte verpleegkundige polikamer (met computer, telefoon en zelfs een naamplaatje voor Jane). Er zijn vaste afspraken gemaakt over wanneer patiënten op gesprek moeten komen. We nemen hierdoor werk over van artsen en laboranten, die al genoeg aan hun hoofd hebben. Ook is Jane het nieuwe aanspreekpunt voor de patiënt. Ze mogen altijd de polikamer binnenlopen, iets wat ook gebeurd. et grote voordeel is dat patiënten nu goed zijn voorgelicht en er een hoop vragen en angst door ons wordt weggenomen. Vragen die ze aan de arts nooit durfde te stellen. Daarnaast heb ik patiëntenfolders ontwikkeld en heb ik diverse verpleegkundige werkinstructies geschreven zodat alle afspraken ook zwart op wit staan. Ook aan de kleine veranderingen is gedacht, bijvoorbeeld het noteren van alle aanwezige medicatie of het bijhouden een voorraad. Het meest trots ben ik nog op mijn collega Jane. Zij is speciaal aangenomen vanwege mijn komst en gaat vanuit mijn visie verder werken. Ik heb haar mijn kennis over mogen dragen en heb haar in de 2,5 maand enorm zien groeien. Ik heb alle vertrouwen in haar kunnen en ga haar zeker missen.
Met mijn bezoekers heb ik de afgelopen 6 weken veel leuke dingen gedaan. Ik heb geprobeerd ze Suriname te laten zien vanuit mijn ogen. Met die reden stond er voor iedereen een bezoek aan het ziekenhuis gepland. Daarnaast is er veel gegeten (kan ook niet anders) en hebben ze mijn vrienden van daar ontmoet. De tripjes waren wel wisselend, want ja…ik wilde niet steeds hetzelfde uitje doen. Gelukkig lagen de wensen van de bezoekers behoorlijk uiteen, dus dit kwam voor mij perfect uit. De tripjes bestonden o.a. uit de brownsberg, binnenland (water, dorpjes en jungle) en bigi pan. Ik vind het leuk dat ik mijn bezoek een kijkje in mijn Surinaamse leventje heb kunnen geven en weet dat iedereen ervan genoten heeft. Helaas betekende de bezoekjes ook het einde van mijn Suriname tijd, want met mijn laatste lieve bezoeker ben ik mee naar huis gegaan.
Nu ben ik al weer een week terug in ons mooie kikkerlandje. In het begin viel het wennen nog wel mee, ik had genoeg te doen. Zo ben ik week bezig geweest om een selectie te maken van de 7627 foto’s. Ook moest ik nog een negerzoen maken van een meter groot om vervolgens een verlaat Sinterklaasfeestje te vieren. Daarnaast had ik verwacht weer aan het werk te zijn. Niets is minder waar helaas, want mijn MRSA kweken zijn nog niet bekend. Dit betekend nog een week langer thuis zitten. Dit gaf in het begin wel wat meer ruimte om bij te komen, maar ik vind het nu wel genoeg geweest. Ik ben wel weer toe aan een bezig leventje. Dit zorgt ook voor wat meer afleiding, want in mijn hoofd zit ik nu nog half in Suriname. Dit komt ook doordat ik op facebook dagelijks lees wat er zich daar allemaal afspeelt. En ik kan je vertellen dat het best zuur is als je vrienden daar op een wit strand met palmbomen een goed feestje bouwen en ik hier doorweekt op mijn fietsje door een grijs Rotterdam fiets. Ik kan niet wachten tot het hier weer zomer is. Tot die tijd wordt de sauna mijn grootste vriend.
Lieve mensen bedankt voor het volgen van mijn blog. Ik heb genoten van jullie lieve woorden, alleen daarvoor zou ik al nog een keertje zoiets willen doen. Ik heb veel geleerd van mijn tijd in Suriname, vooral te leven in het hier en nu en dat stress vaak overbodig is. Ik hoop dat ik dit gevoel nog even kan vasthouden en een beetje over kan brengen aan jullie. Want onthoudt: Nederlanders hebben de klok, Surinamers hebben de tijd.
Fijne kerst en een no spang 2013!
Chantal
-
23 December 2012 - 23:08
Marwin:
Wat een geweldig avontuur. Je hebt het voor 200% een succes gemaakt met daarnaast ook een geweldig leventje in Suriname opgebouwd! Hoe trots kan je hier op zijn!! :) Dit stukje blijft voor altijd bij je en hoort nu echt bij je! In huize Maria praten we ook nog steeds op z'n 'stabiel' en drinken we veel en veel borkoe-rum. Die dansjes ga je binnenkort weer vinden! En de Surinamers: thank god voor Willem. Geen man die beter kan shacken! :p. Die Surinamer heb je gewoon thuis zitten! Hihi. Geniet van die mooie momentjes lieve Chantal! x -
24 December 2012 - 11:05
Irene:
Lieve Chantal, Ik ben trots op je! Treur niet teveel over wat was, koester alle heerlijke herinneringen. Zet je muziek aan en ga dansen. We gaan snel een keertje muziek maken.
Ik ben wel blij dat je weer hier bent en ik weet dat ik niet de enige ben! Zet 'm op.
Tot snel, liefs, Irene
-
24 December 2012 - 13:22
Sofie:
Lieve Chantal,
Wat ben ik blij dat ik een stukje van suriname met je mee mocht maken en wat hebben wij intens genoten daar, je lieve vrienden, het heerlijke eten en het weer en de het no spang zijn.
We hebben een stukje met je mee mogen lopen en gezien hoe je daar heb genoten en daardoor genoten wij ook en wat hebben we gelachen, dus dat je het mist kan ik heel goed inkomen. Maar daar en tegen heb je de mooie herinneringen die je nooit zult vergeten en dat is iets heel kostbaars.
Gisteren waren we bij je en hebben we bij jouw met ons gezin kerstfeest gevierd, heerlijk gegeten en toen dacht ik al de weemoed bij je te ontdekken, de heimwee naar suriname.
Maar chantal, Thijs en Gert en Sylvie en al die andere gaan ook weer terug en dan is het daar ook weer heel anders qua sfeer. En chantal er zullen zeker nog mooie andere avonturen volgen.
Je hebt het goed gedaan en het mooi afgerond in suriname de patienten weten nu van te voren wat er gaat gebeuren en kunnen met hun vragen voortaan bij de verpleegkundigen terecht, of bij Jane. Je hebt de onzekerheid gedeeltelijk voor de patienten weggenomen die al een moeilijke tijd tegemoetgaan, en hun daardoor meer rust gegeven, waardoor ze zich beter zullen kunnen concentreren op de chemo's e.d. en het beter worden. Dus chantal ik ben trots op je, goed gedaan.
Liefs van Sofie.
-
26 December 2012 - 14:48
Gerda:
Lieve Chantal,
Zo te lezen heb je een heleboel lieve vrienden die je gaan helpen om weer te wennen in Nederland.
Maar ik begrijp helemaal dat dat grijze hier je vies tegenvalt, zelfs mij, die hier al die tijd is geweest heeft er moeite mee! Kijken we samen uit naar het voorjaar! Ik hoop je wel weer snel te zien op het werk, want het is een stuk saaier zonder jouw inspirerende ideeën! Fijn dat alles zo goed is gelopen in Suriname.
Tot ziens in het nieuwe jaar, of kom je ook op het feestje van Wilma?
groetjes, Gerda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
