Deep in the jungle, in the land of adventure...
Blijf op de hoogte en volg Chantal
18 Oktober 2012 | Suriname, Paramaribo
Er was eens een meisje dat met 6 onbekende mannen naar the middle of nowhere ging…
Je moet een beetje gek zijn, maar dan kom je nog eens op plekken. Afgelopen weekend was een back to basic mannenweekend. Iets waar ik nog best goed in pas. Aan het eind van het weekend stonk ik net zo hard naar zweet, axe en bauxiet.
Door een volgelanden pick-up werd ik vrijdag bij mij thuis opgehaald. Na een korte kennismaking met de mannen (oud inwoner van het dorp Kaaimanston, zijn 2 zoons en 2 Nederlandse studenten) gingen we het dorpshoofd van Kaaimanston ophalen. Na een ritje voornamelijk Sranantongo aangehoord te hebben was het tijd voor een switch achterop de pick-up. Met 7 man in 1 auto moet je immers creatief zijn.
Het ritje achterop de pick-up was uniek. Over een verlaten bauxiet weg reden we dwars door de onbewoonde wereld richting Witagron, een dorpje bij het water. Hier aangekomen werd de boot klaargelegd en konden we onze reis vervolgen. Al genietend van kaaimansoogjes en een hemel vol sterren (incl. melkweg) kwamen we aan bij een spookdorpje. Kaaimanston is sinds de burgeroorlog verlaten. De houten hutjes zijn nog redelijk intact, al woont er niemand meer. De inwoners zijn allemaal naar Paramaribo gevlucht en komen zo af en toe nog terug. Het stukje geschiedenis sla ik even over, maar jullie kunnen je inbedenken dat zich hier een hel heeft afgespeeld.
Na mislukte poging de rode bauxiet kleur van mij af te baden met axe was het tijd voor Safari rondom het kampvuur. Hoe laat we uiteindelijk zijn gaan slapen is een raadsel. Tijd kende we dit weekend niet, we hielden ons aan de afspraak om niet op een klok te kijken. Iets wat ik jullie kan aanbevelen, al zou het in Nederland een grote uitdaging zijn.
Na een wat onrustige nacht in mijn eigen hangmat werden we gewekt met de boodschap dat we snel naar het water moesten komen om otters te zien. Helaas was ons slaperige lichaam niet snel genoeg. Bij het water konden we wel lekker wakker worden met een frisse duik. Na de duik werden de voorbereidingen getroffen voor ons vistripje. Hiervoor hadden we aas nodig. Met veel geweld werden er noten opgemaakt, de inhoudt waren sappige wormpjes. Held Gert (een van de Hollandse studenten) heeft deze delicatessen levend en wel geproefd. Ik heb maar even overgeslagen.
Naar schatting eind van de ochtend was het tijd voor de tripje. Met de boot zijn we naar de overkant gevaren, iets wat niet vanzelfsprekend is als de motor 3x achter elkaar uitvalt. Maar al sputterend hebben we het gehaald. Hier hebben we een klein wandeltochtje door het oerwoud gemaakt om vervolgens bij een kreek aan te komen. Nadat er van takken hengels waren gemaakt konden we beginnen met vissen. Iets wat verrassend goed gaat. Ik heb de tel niet bijgehouden, maar gok dat ik zeker 10 vissen heb gevangen. Dat maakt vissen tenminste nog leuk. Het dorpshoofd (alias ‘kapitein’) kreeg het zelfs voor elkaar om een schildpad uit het water te vissen. Het terug krijgen van zijn vishaak was een nog grotere uitdaging. Het beestje bleef zijn hoofd maar terug in schild trekken, een leuke eigenschap van schildpadden. De kapitein heeft uiteindelijk het gevecht gewonnen, al kostte het wel de nodige moeite.
Met een voldaan gevoel gingen we terug naar het dorpje waar onze lunch al stond te wachten. Na ons buikje rond gegeten te hebben gingen we met de boot naar een onbewoond eilandje midden in de rivier. Uitgeput ben ik in de hangmat gaan hangen en heb ik moe om me heen zitten kijken. Voor mijn neus werd een piranha uit het water gevist en ging de zon langzaam onder. Perfect.
Terug bij het dorp konden we eindelijk onze gevangen vis proeven. Boven het kampvuur werden de vissen geroosterd waarna we ze met veel liefde opgepeuzeld hebben. Het hoofd schijnt het lekkerst te zijn, dus dat wilde ik wel proberen. Mochten jullie ooit hetzelfde idee krijgen: niet doen. Het is alsof je op een stukje dun bot zit te kauwen. Ik hou van knapperig, maar dit was toch iets te. Hoe de vis verder smaakte zou ik jullie echt niet kunnen vertellen. Er zat zoveel Surinaamse peper op dat al mijn smaakpupillen in brand stonden. Ik gok dat hij erg lekker was.
Deze bijzondere dag werd op de perfecte manier afgesloten: liggend op de rotsen, kijkend naar de sterrenhemel. Om ons heen glinsterde kaaimansoogjes. Na een goede lokpoging kwam een kaaiman behoorlijk dichtbij. Helaas duurde het even voordat het dorpshoofd zijn geweer had gepakt en miste hierdoor het schot. Al maakte dit de indruk er niet kleiner op, wat een geluid.
Zo’n weekend vliegt voorbij en toe was het al weer de laatste dag. Tijd om nog even flink te genieten. Met de jachtgeweren en hengels gingen we een ander stukje jungle in. Op zoek naar leven (alias eten). De aap zat te ver weg om te kunnen schieten, dus die viel af. Er schijnt ook een hert en een zwijn/beer gesignaleerd te zijn, maar tot schieten is het niet gekomen. We hielden het dus maar bij vis, wat mij betreft toch het lekkerst en makkelijkst. Na nog een zwaai aan de meterslange liaan was het tijd voor een laatste duik. Met een voldaan gevoel stapte we de boot weer in, klaar voor de terugreis. Al had ik stiekem nog best langer willen blijven.
Gelukkig maakte de terugreis een hoop goed. Achterop zittend op de pick-up zagen we de zon langzaam achter de bomen verdwijnen. De hele setting was een van de meest romantische momenten die ik ooit heb meegemaakt. Hoe gezellig het gezelschap van Gert ook was, toch had ik liever Willem naast me gehad. Het hele weekend had iets magisch over zich en ik vind het jammer dat ik dit niet met Willem heb kunnen delen. Maar goed, wie weet komt er nog een overstijgende trap tijdens zijn bezoek.
Je zou het bijna vergeten, maar naast alle leuke tripjes ben ik ook nog aan het werk. Het gaat heel goed op mijn werk. We hebben een plan gemaakt voor de poliafspraken en dit draait allemaal al. Jane doet steeds vaker zelfstandig gesprekken en dat gaat goed. Ook zijn de patiëntenfolders al zo goed als af. Ze liggen nu bij de PR, hier worden ze gecontroleerd en in de goede lay-out gezet. De eerste folder heb ik al retour en kan nu naar de drukker. Ik stond ervan te kijken hoe snel dat ging.
Binnen het ziekenhuis weet ik mijn weg ook al goed te vinden (ik verdwaal niet meer). Op eigen verzoek heb ik ook een dag meegelopen op de verloskamer. Dit was een ervaring om nooit meer te vergeten. Ik heb meegeholpen bij een hel van een bevalling. Het is bijzonder om te zien hoe er uit het niets leven in een lichaam terecht komt. En als klap op de vuurpijl mocht ik de navelstreng doorknippen. Voordat jullie beginnen over eventuele moedergevoelens, dit is nog steeds onveranderd.
Ik zou jullie nog zoveel meer willen vertellen, maar dan wordt jullie motivatie om mijn verhaal te lezen wel erg klein. Ik laat het voor nu hierbij en feliciteer je met het bereiken van het eind van mijn verhaal.
En zonnige groet,
Chantal
p.s. Bedankt voor al jullie lieve woorden, het doet me goed!
Je moet een beetje gek zijn, maar dan kom je nog eens op plekken. Afgelopen weekend was een back to basic mannenweekend. Iets waar ik nog best goed in pas. Aan het eind van het weekend stonk ik net zo hard naar zweet, axe en bauxiet.
Door een volgelanden pick-up werd ik vrijdag bij mij thuis opgehaald. Na een korte kennismaking met de mannen (oud inwoner van het dorp Kaaimanston, zijn 2 zoons en 2 Nederlandse studenten) gingen we het dorpshoofd van Kaaimanston ophalen. Na een ritje voornamelijk Sranantongo aangehoord te hebben was het tijd voor een switch achterop de pick-up. Met 7 man in 1 auto moet je immers creatief zijn.
Het ritje achterop de pick-up was uniek. Over een verlaten bauxiet weg reden we dwars door de onbewoonde wereld richting Witagron, een dorpje bij het water. Hier aangekomen werd de boot klaargelegd en konden we onze reis vervolgen. Al genietend van kaaimansoogjes en een hemel vol sterren (incl. melkweg) kwamen we aan bij een spookdorpje. Kaaimanston is sinds de burgeroorlog verlaten. De houten hutjes zijn nog redelijk intact, al woont er niemand meer. De inwoners zijn allemaal naar Paramaribo gevlucht en komen zo af en toe nog terug. Het stukje geschiedenis sla ik even over, maar jullie kunnen je inbedenken dat zich hier een hel heeft afgespeeld.
Na mislukte poging de rode bauxiet kleur van mij af te baden met axe was het tijd voor Safari rondom het kampvuur. Hoe laat we uiteindelijk zijn gaan slapen is een raadsel. Tijd kende we dit weekend niet, we hielden ons aan de afspraak om niet op een klok te kijken. Iets wat ik jullie kan aanbevelen, al zou het in Nederland een grote uitdaging zijn.
Na een wat onrustige nacht in mijn eigen hangmat werden we gewekt met de boodschap dat we snel naar het water moesten komen om otters te zien. Helaas was ons slaperige lichaam niet snel genoeg. Bij het water konden we wel lekker wakker worden met een frisse duik. Na de duik werden de voorbereidingen getroffen voor ons vistripje. Hiervoor hadden we aas nodig. Met veel geweld werden er noten opgemaakt, de inhoudt waren sappige wormpjes. Held Gert (een van de Hollandse studenten) heeft deze delicatessen levend en wel geproefd. Ik heb maar even overgeslagen.
Naar schatting eind van de ochtend was het tijd voor de tripje. Met de boot zijn we naar de overkant gevaren, iets wat niet vanzelfsprekend is als de motor 3x achter elkaar uitvalt. Maar al sputterend hebben we het gehaald. Hier hebben we een klein wandeltochtje door het oerwoud gemaakt om vervolgens bij een kreek aan te komen. Nadat er van takken hengels waren gemaakt konden we beginnen met vissen. Iets wat verrassend goed gaat. Ik heb de tel niet bijgehouden, maar gok dat ik zeker 10 vissen heb gevangen. Dat maakt vissen tenminste nog leuk. Het dorpshoofd (alias ‘kapitein’) kreeg het zelfs voor elkaar om een schildpad uit het water te vissen. Het terug krijgen van zijn vishaak was een nog grotere uitdaging. Het beestje bleef zijn hoofd maar terug in schild trekken, een leuke eigenschap van schildpadden. De kapitein heeft uiteindelijk het gevecht gewonnen, al kostte het wel de nodige moeite.
Met een voldaan gevoel gingen we terug naar het dorpje waar onze lunch al stond te wachten. Na ons buikje rond gegeten te hebben gingen we met de boot naar een onbewoond eilandje midden in de rivier. Uitgeput ben ik in de hangmat gaan hangen en heb ik moe om me heen zitten kijken. Voor mijn neus werd een piranha uit het water gevist en ging de zon langzaam onder. Perfect.
Terug bij het dorp konden we eindelijk onze gevangen vis proeven. Boven het kampvuur werden de vissen geroosterd waarna we ze met veel liefde opgepeuzeld hebben. Het hoofd schijnt het lekkerst te zijn, dus dat wilde ik wel proberen. Mochten jullie ooit hetzelfde idee krijgen: niet doen. Het is alsof je op een stukje dun bot zit te kauwen. Ik hou van knapperig, maar dit was toch iets te. Hoe de vis verder smaakte zou ik jullie echt niet kunnen vertellen. Er zat zoveel Surinaamse peper op dat al mijn smaakpupillen in brand stonden. Ik gok dat hij erg lekker was.
Deze bijzondere dag werd op de perfecte manier afgesloten: liggend op de rotsen, kijkend naar de sterrenhemel. Om ons heen glinsterde kaaimansoogjes. Na een goede lokpoging kwam een kaaiman behoorlijk dichtbij. Helaas duurde het even voordat het dorpshoofd zijn geweer had gepakt en miste hierdoor het schot. Al maakte dit de indruk er niet kleiner op, wat een geluid.
Zo’n weekend vliegt voorbij en toe was het al weer de laatste dag. Tijd om nog even flink te genieten. Met de jachtgeweren en hengels gingen we een ander stukje jungle in. Op zoek naar leven (alias eten). De aap zat te ver weg om te kunnen schieten, dus die viel af. Er schijnt ook een hert en een zwijn/beer gesignaleerd te zijn, maar tot schieten is het niet gekomen. We hielden het dus maar bij vis, wat mij betreft toch het lekkerst en makkelijkst. Na nog een zwaai aan de meterslange liaan was het tijd voor een laatste duik. Met een voldaan gevoel stapte we de boot weer in, klaar voor de terugreis. Al had ik stiekem nog best langer willen blijven.
Gelukkig maakte de terugreis een hoop goed. Achterop zittend op de pick-up zagen we de zon langzaam achter de bomen verdwijnen. De hele setting was een van de meest romantische momenten die ik ooit heb meegemaakt. Hoe gezellig het gezelschap van Gert ook was, toch had ik liever Willem naast me gehad. Het hele weekend had iets magisch over zich en ik vind het jammer dat ik dit niet met Willem heb kunnen delen. Maar goed, wie weet komt er nog een overstijgende trap tijdens zijn bezoek.
Je zou het bijna vergeten, maar naast alle leuke tripjes ben ik ook nog aan het werk. Het gaat heel goed op mijn werk. We hebben een plan gemaakt voor de poliafspraken en dit draait allemaal al. Jane doet steeds vaker zelfstandig gesprekken en dat gaat goed. Ook zijn de patiëntenfolders al zo goed als af. Ze liggen nu bij de PR, hier worden ze gecontroleerd en in de goede lay-out gezet. De eerste folder heb ik al retour en kan nu naar de drukker. Ik stond ervan te kijken hoe snel dat ging.
Binnen het ziekenhuis weet ik mijn weg ook al goed te vinden (ik verdwaal niet meer). Op eigen verzoek heb ik ook een dag meegelopen op de verloskamer. Dit was een ervaring om nooit meer te vergeten. Ik heb meegeholpen bij een hel van een bevalling. Het is bijzonder om te zien hoe er uit het niets leven in een lichaam terecht komt. En als klap op de vuurpijl mocht ik de navelstreng doorknippen. Voordat jullie beginnen over eventuele moedergevoelens, dit is nog steeds onveranderd.
Ik zou jullie nog zoveel meer willen vertellen, maar dan wordt jullie motivatie om mijn verhaal te lezen wel erg klein. Ik laat het voor nu hierbij en feliciteer je met het bereiken van het eind van mijn verhaal.
En zonnige groet,
Chantal
p.s. Bedankt voor al jullie lieve woorden, het doet me goed!
-
18 Oktober 2012 - 20:20
Jan:
Klinkt lekker chantal. Geniet van de mooie tripjes!! En ook nog een beetje van het werk natuurlijk. -
19 Oktober 2012 - 09:50
Gerda:
Hoi Chantal,
Wat een heerlijk avontuur weer, hierbij viel ons "avontuur" in Arnhem wel mee!!
Gelukkig loopt het op het werk ook goed. We missen je hier wel, hoewel ik nu vakantie heb. Wanneer komt Willem eigenlijk? Wel gezellig voor je, heb je dan ook vakantie?
groetjes, Gerda -
19 Oktober 2012 - 09:50
Gerda:
Hoi Chantal,
Wat een heerlijk avontuur weer, hierbij viel ons "avontuur" in Arnhem wel mee!!
Gelukkig loopt het op het werk ook goed. We missen je hier wel, hoewel ik nu vakantie heb. Wanneer komt Willem eigenlijk? Wel gezellig voor je, heb je dan ook vakantie?
groetjes, Gerda -
19 Oktober 2012 - 09:51
Gerda:
Oeps, hij was een beetje traag! -
19 Oktober 2012 - 14:45
Jan Geleijns:
Wouw Chantal ! What a story ! Wat je allemaal meemaakt zeg. Bijzonder, mooi, indrukwekend, speciaal, uniek. Je zou dat allemaal wel mee willen maken met Willem, maar zou Willem dat allemaal wel aan kunnen ? ;-)
We zullen het beleven, want ook Willem zal het Surinaamse leven aan den lijve gaan ondervinden.
Het moet toch allemaal inderdaad wel een overweldigende indruk op je maken Chantal. En dan de foto’s, prachtig. Hierdoor kunnen we ons, in combinatie met je boeiend relaas, een voorstelling maken van Suriname, de omgeving waar je vertoeft en wat je allemaal meemaakt. En nogmaals, dat is toch wel heel bijzonder. Je zou bijna vergeten dat er ook nog verplegend personeel om je zit te springen daar in het ziekenhuis van Paramaribo.
We worden vrolijk van je foto’s en verhalen lieverd. We zijn weer benieuwd naar je volgende reportage.
Groetekus,
Arinda, Jan en Jan.
-
19 Oktober 2012 - 19:06
Marieke:
Ha Chantal,
Heerlijk om te lezen, wat een leuke dingen maak je mee! De tijd vliegt he! Ik hoop je deze week een keer te treffen op skype, dan kletsen we 'live' bij!
Groetjes Marieke
-
20 Oktober 2012 - 10:53
Irene:
Hoi Chantal, wow, met zes mannen de Bush in. Dat is al een uitdaging op zich. Die kaaimannen....vind ik wel een beetje eng. Kleine krokodilletjes en zwom je daartussen?
Dat is nog eens avontuur. pas je op je tenen? Veel plezier nog hè. Xx -
20 Oktober 2012 - 16:29
Josien:
Mooie natuur. Leuk die foto's. -
21 Oktober 2012 - 19:15
Sofie.:
Hoi Chantal
Ik heb weer genoten van je prachtige verhaal. Wat een beleving, dit vergeet je nooit meer en dan alleen op een onbewoond eiland met zo'n prachtige natuur om je heen inclusief zonsondergang en sávonds het prachtige sterrenstelsel met kampvuur, het klinkt nog mooier dan robinson en daar kan je met een warm gevoel aan terug denken. Leuk dat je gevist hebt en er zoveel gevangen hebt. Kaaimannen en een piranha gezien dat is ook bijzonder. De foto's zijn prachtig en spreken voor zich. Lieverd ik ben blij dat je zo geniet van je avontuur en kijk uit naar je volgende verhaal. Groetjes en veel liefs van Sofie.
-
22 Oktober 2012 - 21:30
Willekr:
He Chantal,
Wat een gave dingen maak je mee!
Kan me voor stellen dat het lastig is je verhaal kort te houden als je zoveel indrukken op doet.
Veel plezier ook deze week weer :)!
Groetjes -
22 Oktober 2012 - 21:30
Willekr:
He Chantal,
Wat een gave dingen maak je mee!
Kan me voor stellen dat het lastig is je verhaal kort te houden als je zoveel indrukken op doet.
Veel plezier ook deze week weer :)!
Groetjes -
29 Oktober 2012 - 11:23
Adrienne:
Hoi lieverd!
Wow wat ben je toch een prachtige ervaring a.h. opdoen daar! Ik geniet onwijs van je manier waarop je alles omschrijft.. talentje hoor!!!!! We missen je gezelligheid wel hoor, op A0. Het is niet al te druk.. we kabbelen voort... je kent het wel!!!! Fijn dat het werkgerelateerde deel ook goed slaagt daar! Trots op je!!!
Liefs uit het gure, koude en ook saaie Holland!!!
X A3&e
PS: wat betreft die moedergevoelens... als je Anna ziet ben je ECHT om ;-) (een trotse moeder) haha.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
